3 daagse uitstap brownsberg-berg en dal-ston eilan

Vrijdagochtend, de wekker loopt af. Iedereen springt vol enthousiasme uit zijn bed want vandaag vertrekken we eindelijk op een grote uitstap. We hebben namelijk een combi-uitstap geboekt. Dit weekend gaan we naar Berg en Dal, Brownsberg en Ston Eiland, jaja we hadden zware, intensieve dagen voor de boeg.

Om 9 uur ’s ochtends stonden we aan het tourbureau met ons 10’en klaar om te vertrekken.
We werden aan het busje ontvangen door onze gids Winston (een fijne en grappige man), onze kok en onze chauffeur Ravin.

We reden via Highway naar Berg en Dal. Deze weg is niet geasfalteerd en zit dus vol hobbels en vooral heel diepe putten. Regelmatig sprongen we met ons hoofd tot aan het dak.
Soms een beetje pijnlijk maar vooral heel lachwekkend. Onderweg zijn we aan een snackbar gestopt en werden we getrakteerd op bakabana (waar ik al een hele voor aan het watertanden was)
Na een drie uur durende rit kwamen we aan op Berg en dal, hier stond ons een actief programma te wachten. Als eerste gingen we met een gids wandelen op de berg in de jungle.
Zwaar klimmen en heel glad tijdens het dalen. Onderweg zagen we enkele graven op de berg waaronder van de eerste bankdirecteur van RBBT bank. We zagen ook de greppels en paaltjes die de graven van de slaven vroeger aangaven. De helft van de berg was dus vroeger een begraafplaats.
Na de wandeling gingen we kajakken maar er was een peddel tekort dus stelde de gids voor dat hij een duokajak zou besturen en dat er iemand met hem mee mocht die dan niets moest doen behalve gewoon genieten. Niemand reageerde dus ja heb ik mezelf maar opgeofferd.
Aangezien ikzelf niets moest doen had ik de kans om rond te kijken en te genieten van de natuur en de dieren. Op een gegeven moment zag ik iets groots, blauws in de struiken dit bleek een blauwvogel te zijn (zoals een ara maar alleen maar blauw).
Nadien volgde een lekkere lunch en de volgende activiteit was de kabelbaan.
De kabelbaan bleken dus 13 kabelbanen te zijn door het bos en over de Suriname rivier met het nadeel dat eens je de eerste kabelbaan had gedaan je niet meer terugkon
Ik met mijn hoogtevrees zag dit dus al niet zitten, zeker niet toen ik zag hoe hoog die kabelbanen waren.
De begeleiders zeiden dat als ik het wou proberen en uiteindelijk toch te veel schrik zou hebben ik aan hen gegespt zou worden en dus niet alleen zou moeten.
Ik had mezelf voorgenomen voor mijn vertrek naar Suriname om mijn grenzen hier te verleggen en mijn angsten (hoogtevrees, spinfobie, afschuw van vieze insecten) hier toch zoveel mogelijk te overwinnen. Dus ik ben me mee gaan klaarmaken met de eerste groep om de kabelbanen te gaan doen. Met knikkende knieën heb ik de eerste kabelbaan geprobeerd en ….het was echt fantastisch. De platformpjes waar we telkens op moesten wachten waren wel angstaanjagend en daar heb ik me nooit op mijn gemak gevoeld maar de kabels waren bangelijk!!! Zeker de kabelbaan van bijna 200 meter lang en 100 (of meer) meter hoog over de rivier was onvergetelijk.
Ik was wel fier op mezelf en ook de andere waren fier dat ik alles mee had gedaan ondanks mijn verschrikkelijke angst.
Nadien is de tweede groep vertrokken en Pia die ook enorme hoogtevrees heeft en de kabelbaan eerst niet wou doen, is toch ook mee vertrokken en heeft ook heel het parcour alleen doorstaan. Zij hebben tijdens hun kabeltocht kennis gemaakt met enkele kapucijnaapjes en een vogelspin (whaaaaaaa!!! Blij dat ik hier niet bij was :) )

s’ Avonds hebben we onze tocht dan verder gezet en na anderhalfuur kwamen we aan op Ston Eiland waar we beide nachten zouden overnachten.
We waren hier nog geen half uurtje of heel het park had onze aanwezigheid al opgemerkt. We stonden op het balkon van één van onze hutjes toen er plots een heel grote, vliegende sprinkhaan ons kwam lastig vallen. Iedereen (ja, zelfs Joachim) is luidkeels beginnen gillen en krijsen. Winston onze gids is het beestje uiteindelijk komen vangen en heeft hem verderop in de struiken gezet.

We sliepen in grote rieten hutten waar onstabiele bedden stonden. Dus hangmatten ophangen maar in de hutten, dit leek ons veiliger dan de bedden. En bij een avontuurlijke uitstap in het binnenland past het slapen in hangmatten toch meer in het avontuurlijke plaatje hé.
De slaapplaatsen brachten wel even frustraties met zich mee. Aangezien iedereen in een hangmat wou en ze dachten dat we enkel in de keuken een hangmat mochten hangen werd er ‘afgepot’ (zoiets dat kinderen uit de lagere school wel eens doen) er konden er maar 6 hangen in de keuken en Pia, Joachim, Ellen, Marijke en Bianca hadden die blijkbaar al afgepot en de 6de hangmat was voor onze gids. Nicky en Vince hadden een aparte hut gekregen dus die hadden nergens last van of problemen over.Sharon, Evi en ik zijn gewoon aan Winston gaan vragen of de hangmatten in de hut konden opgehangen worden en dit was geen probleem.
Wel weer voor de anderen want wij sliepen met hangmat in de kamer en zij moesten het stellen met enkel een afdak…ja seg weer niet goed hé. We leggen ons neer bij hun afgepot, we zoeken zelf naar een andere oplossing en dan zijn ze weer jaloers omdat ons oplossing uiteindelijk beter was. Ik was dit gedrag zo beu en heb me dan maar even afgezonderd want na een zware dag en dan dat geklaag…ik moest even afkoelen.

Na het avondeten (om 22 uur pas…lag bijna dood van de honger) zijn Sharon en ik ons gaan douchen in de wasbarakjes, hier deed ik de schrik van mijn leven op toen er plots een Javaan vanachter de hoek kwam. Een paar seconden later stonden er nog een paar jongens bij. De ene was een gids en de andere waren Nederlanders die wel een Surinaamse nationaliteit hebben.
We hebben een tijdje staan babbelen over de uitstap want zij deden net dezelfde uitstap als ons, maar waar we stonden werden we gewoon opgegeten door de muggen. Toen hebben ze ons uitgenodigd om iets te komen drinken bij hen. In hun huis zaten ze met 15 allemaal Nederlandse jongens en meisjes. We hebben daar dan even iets gedronken en zijn daarna teruggekeerd naar onze hut om te gaan slapen. Ik was echt kapot!

Zaterdag vertrokken we s’ morgens met het busje richting Brownsberg. Met de ontsteking aan men voet en de intensieve dag van daarvoor ben ik opgestaan ben een verschrikkelijk pijnlijke voet en er stond ons een zware tocht te wachten op de berg.
We hadden op voorhand besloten om ineens te dalen tot de verste waterval dit was normaal anderhalfuur wandelen (afdalen) maar de anderen gingen rustig aan dus hielden we de gids regelmatig staande zodat de anderen ons konden bijhouden. Na ongeveer 2 uur dalen over vaak heel gladde stukken bereikten we de Ireneval, een zeer mooie waterval maar wel een kunstmatige (het was geen natuurlijke waterval) hier hebben we wat in het water gespeeld en onze verkoeling gezocht onder het naar beneden stortende water. Even een pijnstiller nemen voor men voet zodat ik weer op weg kon. Daar aan de waterval werd besloten om ook de andere waterval, die op onze terugweg lag, te gaan bezichtigen. Nu was het echter niet meer dalen maar klimmen…pffffff…was me dat zwaar in de benen.
Aangezien ik zoveel last had van mijn voet zei de gids dat ik het rustig aan moest doen, de andere gingen er in een flinke vaart vandoor wachten op elkaar hadden zij niet geleerd (hoewel wij heel de heenweg rekening hebben gehouden met hen)
Sharon (die ook iets aan haar enkel had), Evi en Winston zijn dan bij mij gebleven en wij zijn rustig terug naar boven geklauterd; toen wij aan de Leoval kwamen (een zeer mooie waterval en een natuurlijke) gingen de anderen zich net terug aankleden om de tocht naar boven verder te zetten. Aangezien we geen uur later wouden arriveren en zo de kans lopen dat het eten zo goed als op zou zijn, zijn wij onze tocht naar boven maar ineens verder gaan zetten zonder ons te verfrissen bij de Leoval.

Tijdens heel dit avontuur op de berg heb ik wel heel mooie vlinders, brulapen, spinnen, hagedissen, vogels en een heleboel insecten gezien.
De natuur was daar echt prachtig en rustgevend. Overal groen om je heen het horen van watervallen in de verte,…echt machtig.
Het was voor mij een zware tocht maar wel een tocht die de moeite waard was.

’s Avonds op Ston eiland hadden we bbq (heel lekker) en later was er een kampvuur voor alle groepen die daar op het eiland verbleven.
Sergio (hij is een Marron, dit zijn de weggevluchte slaven van vroeger in Suri) heeft liedjes gezongen en gedanst die eigen waren bij de Marronen vroeger en ook enkele Afrikaanse liedjes en dansen. Heel gezellig dus en weer een snufje van andere culturen.
De andere waren vrij snel weg aan het kampvuur enkel Joachim bleef ook nog bij ons, hij vond kon echt genieten van dit gebeuren.
Nadien begon John (Surinaamse Nederlander) enkele liedjes te zingen op aanvraag van Anoushka (een Nederlandse vrouw) vele van deze liedjes kenden wij ook (gordon, replay, R. Kelly, Marco Borsato,…) wij hebben zo nog tot half vier in de ochtend zitten zingen rond het kampvuur. Toen begonnen de meeste stemmen hees te klinken. Dan hebben we nog een uurtje gezellig zitten praten terwijl het kampvuur stilaan uitdoofde.

Op zondag hebben we een boottochtje gemaakt over het stuwmeer.
Het stuwmeer is dus het meer dat rond heel het Ston Eiland ligt. Het meer is eigenlijk een overspoelde stad. Je ziet de bomen dus nog in het meer staan en als duiker zou je ook de restanten van de oude stad nog moeten kunnen zien.
Hier zijn we ook nog een klein watervalletje gaan bezoeken.
We zijn ook nog naar een ander eilandje geweest, op dit eiland zoekt men nog steeds naar goud (ja, het is daar blijkbaar echt aanwezig) hier hebben we dan ook nog even gezwommen in het meer. Ik heb enkel aan pootje baden gedaan want met mijn wonden mag ik niet te diep gaan uit gevaar voor de piranha’s.

Het was een zwaar, intensief maar vooral een zalig weekend.
Ik heb echt genoten en was blij om eens in een andere omgeving te zijn.
Hoewel we met 10 vertrokken zijn, leken het wel of wij aparte groepen waren maar zelfs dit gebeuren heeft het plezier niet kunnen bederven voor mij.