uitstap naar Galibi

Het is vrijdagochtend 7 uur, de wekker loopt af.
Sharon en ik uit ons bed, ontbijten en rustig klaarmaken. De laatste keer dat we op de klok gekeken hadden was het 7.30 dus nog een half uur de tijd om ons gereed te maken.
Toen ik even later op de klok keek bleek het al 8.15 te zijn…oeps…hollen maar naar die taxi.
In de taxi besefte Sharon dat ze haar camera vergeten was, maar ja geen tijd meer om terug te keren en ik had mijn camera bij dus we zouden sowieso foto’s kunnen maken.

Aan de Kersten Mall aangekomen moesten we wachten op de bus waarop de andere medereizigers al zouden zitten. Zoals wij het hadden begrepen ging er één ouder koppel mee en waren alle andere jonge mensen. Toen het busje arriveerde dachten we echt dat het, het foute busje was. Er zaten enkele jonge mensen op maar vooral veel ‘oudere’ mensen.
De moed zonk ons al even in de schoenen. We zagen al een saai weekend voor ons.
Maar later bleek dat we ons zorgen maakte om niks want ook al waren ze niet van onze leeftijd, het waren allemaal heel toffe mensen waar we enorm mee hebben gelachen tijdens het weekend.

Onze lange weg begon weer. Gelukkig was hij niet zo hobbelig als vorige keer, maar hij ging net over genoeg heuveltjes om het plassen te stimuleren. Uiteindelijk kwamen we aan op Albina. Daar kwamen we al snel in contact met onze kok, die ons al vroeg wat we al gedaan hadden. Hij zou voor ons ook wat kunnen regelen, mits we met genoeg mensen zouden zijn en indien we het niet zouden zeggen tegen George (onze gids en ‘eigenaar’ van Galibi).
Na een gezellige babbel konden we eindelijk overvaren. Al het materiaal ging onder een zeil. Onze kok raadde ons aan om voorin te zitten (want achterin word je heel nat, voorin zijn het enkel wat spetters). Tijdens het varen voelde je af en toe een hevige schok… Volgens mij vaarden we over de schildpadden, die op weg waren naar het strand :p.
Na een tocht van 2,5 uur waren we al een beetje verbrand (en ja, we hadden zonnecrème mee… Hij zat in die rugzak die onder dat zeil lag en waar niemand dus aan kon geraken…).
We kregen eerst onze slaapplaatsen toegewezen. Er was maar 1 probleem… Wie zou er bij wie slapen? Er waren enkele koppeltjes, een stagiaire met haar ouders, … Sharon en ik lieten het toe dat er een man bij ons in de kamer sliep. De Surinamer, Johan, wist nog niet of hij in het bed of in zijn hangmat buiten zou slapen. Als hij een goede regeling kon treffen met de muskieten, dan zou hij buiten blijven maar anders kroop die toch ook wel zijn bed in…
We zetten dus alle koffers op onze kamer en vertrokken richting de keuken…
Daar wachtte de lokale gids, Dino, op ons. Hij legde ons uit dat Galibi uit twee dorpjes bestond… Langeman Kondre (ofzoiets) en nog eentje… voor juiste informatie : just google it! :) Daarna zijn we het dorpje gaan verkennen. We kwamen langs een schooltje (en ja, hier zou ik wel willen tekenen… kleine klasjes, gezellig aangekleed en weinig bankjes… dus minder leerlingen dan de klassen waar ik nu in sta…).
Niet ver ernaast had je een recreatiecentrum, waar de ‘burgemeesters’ en andere belangrijke leden vaak samen vergaderen i.v.m. de samenwerking tussen de twee dorpjes… Ook wordt er hier binnenkort (juli) een danscontest gehouden, drie dagen lang… Dat is pas, wat ik noem, een feestje! Degene die de danscontest het langste kan volhouden, krijgt een ticket richting de Caraïben… Jawel, we zijn te vroeg gekomen… Nadien zijn we nog de polikliniek, de kerk, het vrouwencentrum en de Galibinese zoo (of hoe vervoeg je Galibi?).
In de zoo van Galibi heb je loslopende dieren… neusberen en aapjes hebben het hier dus zeker naar hun zin… De aapjes springen gewoon op jou… Als je een biertje drinkt, ben je het gegarandeerd kwijt… De aapjes weten heus wel wat goed is en hoe alles werkt… En ze zijn ook niet verlegen om op je te plassen. En nee, ze hebben niet op mij geplast, maar op een Nederlandse vrouw, hihi :). Ik heb wel een luiaard mogen vasthouden. Liefde op het eerste gezicht want hij hing zich direct goed.
’s Avonds kregen we een lekkere vissoep. De bbq was voorzien rond half 1 want voor dat uur zouden we niet terug zijn… En als we eerst zouden barbecueën, bestond de kans dat we geen schildpadden zouden kunnen tegenkomen… En dan is de vraag natuurlijk: wat is prioritair?

Conclusie: om 20u trokken we naar de schildpadden. Na een uurtje varen (en in slaap te vallen op de boot) kwamen we aan het natuuurreservaat. Zaklampen en foto’s trekken met flits was verboden. We vertrokken op zoek naar schildpadden. Na 5 minuten wandelen, hadden we er nog geen enkele gezien… Ik dacht al dat we er geen zouden zien. En toen zagen we iets… Het spoor van een schildpad die aan land gekomen was… Twee meter verder zagen we nog iets… Het spoor van diezelfde schildpad die terug het water ingekropen was… Nog wat verder wandelen dan maar… Uiteindelijk zagen we een andere groep. Zij hadden net een schildpad gezien die eieren gelegd had en die was nu terug richting zee aan het gaan. Ik zag de schildpad, haalde mijn camera boven en begon gelijk foto’s te maken. Mijn camera was bezig met verwerken (ja in trekken zonder flits op speciale nachtmodus gaat traag hoor)… Het duurde mij allemaal te lang en ik begon wat te spelen met de knopjes van mijn fototoestel, totdat deze blokkeerde. Ik zette hem af. De lichtjes gingen uit en voor de rest was er niets van beweging te merken. Ik heb alles geprobeerd. Mijn reservebatterij erin steken, batterij er uit halen, eens blazen om vuil weg te halen,… Niets werkte. En Sharon haar fototoestel lag uiteraard nog steeds thuis. Geen foto’s meer voor ons dit weekend, tenzij met Sharon haar gsm (en daar kwamen we ook pas een dag later op). En die foto’s kunnen er pas thuis opgezet worden.
Gelukkig hebben we een deal kunnen sluiten met de Nederlandse stagiaire. Als wij een stick of SD-kaartje geven, zal zij de foto’s erop zetten.
Uiteindelijk zijn we nog verder gaan kijken naar schildpadden. We hebben nog enkele Green Turtles het strand zien opkruipen. Toen moesten we achteruit gaan en muisstil zijn want ze zijn blijkbaar enorm bang van mensen. Ook hebben we enkele schildpadden het strand zien afgaan, nadat ze hun eieren gelegd hadden of indien ze geen goede plaats vonden voor hun eitjes. We hebben een schildpad eieren zien leggen. Ze kunnen 50 tot 175 eieren leggen en als ze beginnen met het leggen van eitjes, zijn ze in een soort trance en kan je ze zelfs aanraken. Ze hebben een egaal hard schild en zo voelen hun poten ook aan. Toen we naar deze schildpad keken, zei er plots iemand: ‘Mag ik even met mijn zaklamp schijnen hierachter, ik hoor precies iets.’ En jawel, nog geen meter verder was er nog een schildpad. Deze was een put aan het graven om haar eitjes in te leggen, terwijl de andere haar eieren al aan het leggen was. De eieren kwamen er meestal per drie en met een goede portie slijm uit. Als alle eitjes eruit waren, flapperde de schildpad met haar poten en stopte ze haar eitjes onder… Daarna trok ze naar de zee om zich nooit nog iets van haar eitjes aan te trekken… Het hele legproces (van goede plek zoeken tot terug richting zee gaan) duurt 1,5u tot 2u.
Na dat we alles gezien hadden, trokken we terug richting bootje. Na een uurtje varen waren we om 12u terug op Galibi. En dan was het tijd voor BBQ! Nadien heb ik nog een poging tot douchen gedaan, maar dit lukte niet zo geweldig goed… Het water wordt af en toe bijgepompt en uiteraard waren Sharon en ik zo slim om als laatste te gaan douchen. Als je de douche aanzette, kwamen er vijf straaltjes uit. Eén spoot naar links, het andere naar rechts en alle andere straaltjes hadden precies dezelfde afwijking om naar ergens te spuiten behalve naar de juiste kant.
Dag 2:
Lekker warme sandwiches om 8u ’s morgens met ei of kaas… Geweldige start… Om 10u moesten we klaarstaan want dan zouden we weer met een bootje gaan varen. We hadden dus nog een uurtje pauze. Sharon en ik besloten om nog even langs de zoo te passeren en langs het vrouwencentrum.
In de zoo kwamen de aapjes direct op ons af. Met zijn staart rond Sharon haar nek ging hij lekker hangen. Zijn kop richtte hij naar mij en als antwoord begon ik hem te kriebelen op zijn buik… Het aapje begon te lachen en toen voelde ik mijn zonnebril naar boven kruipen… Het aapje wou ook een zonnebril blijkbaar. Toen ik weigerde, probeerde dit aapje Sharons haarspeldje af te nemen… Dit lukte ook niet dus besloot hij uiteindelijk om even weg te gaan. Nadien sprong er terug een aapje op sharon. Ja, lief hé… Totdat je beseft dat hij alleen maar de rits van de rugzak open wil doen en eens goed wil grabbelen :P. Hij was bijna met enkele spullen weg en ik kon Sharon haar rugzak niet dicht doen want dan werd deze aap echt kwaad. Rond half tien verlieten we de zoo en gingen we nog wat souveniertjes halen in het vrouwencentrum. Zij maken nog enkele zaken zoals kettingen, armbanden, beeldjes,… met de hand en verkopen dit dan aan de toeristen en plaatselijke bevolking.
Om 10u gingen we weer een uurtje varen. We kwamen aan op Saint-Laurent, Frans-Guyana. En jawel, je kon hier met euro’s betalen. Alles was hier iets duurder maar moderner. Een echte gewone bakker, voetpaden, …. De dingen die ik even niet meer kende. En jawel, we hebben ook Belgische chocolade gevonden. Dat kan smaken… Nadat we ‘le camp de transportation’ (gevangenis) bezocht hadden hebben we nog even ons middagmaal en een heerlijk stukje watermeloen verorberd en dan was het terug op de boot richting Albina om van daaruit terug te vertrekken naar Paramaribo…
Niet bevorderend voor je achterwerk, zo’n hele tijd zitten. Het begint snel zeer te doen na een tijdje. Om onze trip toch nog iets of wat sportief af te sluiten, hebben we het laatste stuk vanaf de Coppenamestraat gewandeld… (ongeveer 20 minuten, jawel met onze zakken…) . Zo werken we toch nog een beetje aan onze conditie :) .


Nog enkele weetjes over de green turtles:
- het paren duurt 4 tot 6 uur
- als wij schildpadeieren eten zouden we ook enkele uren verder kunnen :)
- het hele legproces duurt 1,5 tot 2 uur
- de kleintjes keren binnen ongeveer 20 jaar terug naar dezelfde plaats waar zij uitgekomen zijn om daar hun eigen eieren te gaan leggen
- de grootste vijand van deze schildpadden zijn de MENS


hierbij komen dus al de eerste foto’s (die ik zelf nog heb kunnen maken) de andere foto’s zullen later op de blog verschijnen